Hampi
03 mrt. 2015
🇮🇳
vanuit India
Zaterdag. We zijn op weg naar de oude ruïnestad Hampi. Vandaag geen bezoeken, alleen rijden, we hebben 350 km voor de boeg en op de smalle wegen vol vrachtwagens is dat een volle dag. Hoewel onze
chauffeur naar onze normen halsbrekende toeren uithaalt, ligt onze gemiddelde snelheid laag door de hobbelige verkeersdrempels en de vele soms armoedige dorpjes langs de weg.
Onze gids maakt van de nood een deugd en onderhoudt ons op boeiende wijze over de Indische maatschappij. Hoe het kastensysteem nog wurgend werkt niettegenstaande er overal quota ingebouwd zijn, bij
sollicitaties, politieke mandaten en inschrijvingen in het onderwijs, om de laagste kaste en de kastelozen vooruitgang te garanderen.
Hoe op basis van je naam kan uitgemaakt worden tot welke kaste je behoort en hoe sterk de scheiding tussen de kasten nog is.
Hoe huwelijken hier nog steeds gearrangeerd worden, vooral in de hogere kasten; de familie kiest bruid of bruidegom, de jongen en het meisje zien elkaar alleen op foto en ontmoeten elkaar pas in
levende lijve op de huwelijksceremonie. En hoe het succes van de match bepaald wordt door de invloed van de goden en de sterren en niet door de gevoelens voor elkaar.
Dat het zo belangrijk is dat je as na je dood in de Ganges uitgestrooid wordt, omdat de rivier naar het noorden stroomt waar de hemel is.
Dat de tempels en hun toegangspoorten in de vorm van een kroon gebouwd zijn om hun goddelijke status aan te tonen.
Zondag. We gaan naar het centrum van Hampi.
De stad was in de zestiende eeuw de hoofdplaats van een keizerrijk met 500 000 inwoners. In de stad stonden 3 700 tempels; nu is er nog maar één in dienst. De rest is geheel of gedeeltelijk
vernield in de naam van Allah tijdens de mogolinvasie. In de stad zijn de inwoners nu overwegend moslims, hindoes zijn in de minderheid.
We zijn netjes op tijd voor de zonsopgang op de Hemakutaheuvel. Onze eerdere ervaringen met zonsopgangen wordt bevestigd: als je er speciaal vroeg voor opstaat, is het bewolkt. En nu valt er af en
toe ook een druppel regen. Maar het zicht op de Virupaksatempel is indrukwekkend. We dalen af naar het binnenplein. De tempelolifant was al aan het werk: voor een muntje zegent hij je met zijn
slurf.
Terwijl de laatste regendruppels vallen, nemen we op het dakterras van een restaurantje het ontbijt, met zicht op de tempelpoort. We zitten midden de 'horeca'-wijk van de stad: veel guesthouses
voor backpackers en kleine restaurantjes in een gezellige drukte. Hier eet en slaap je voor een habbekrats. Ons pad wordt gekruist door twee nep-sadu's die maar al te graag op de foto willen, in
ruil voor een fooi. Om het allemaal echter te maken, hebben ze een schriftje bij waar je naam in genoteerd wordt, en het bedrag van de fooi. Ik lees hoge bedragen, 200 of 500 roepia. Ik gaf 10
roepia, maar achter mijn naam noteerden ze ook 200, dit om de volgende schenkers tot grotere gulheid aan te sporen.
We zetten onze tocht verder door de ruïnestad. Het was vroeger één heiligdom en we moeten keuzes maken, je kan onmogelijk alles zien. Volgens de Lonely Planet is de Vittala-tempel een hoogtepunt,
en gelijk hebben ze. Door een surrealistisch rotslandschap volgen we 2 km lang een kronkelend pad tussen de tempelruïnes. De uitzichten zijn prachtig en de Vittala-tempel verrast ons door het
verfijnde beeldhouwwerk. Op de terugweg drinken we thee in een zeer lokaal restaurantje, waar een zestal vrouwen eten, rijst met gefrituurde bananen.De maaltijd kost de vrouwen elk 10 roepia.Wij drinken gemberthee en betalen 40 roepia... Indische rekenkunde.
De zon breekt door en het wordt weer warm. Na het bezoek aan de reuze-Nandi kopen we 12 bananen voor 20 roepia, een spotgoedkope lunch en daarna laten we ons rondvoeren met de tuktuk. De prijs
wordt vooraf afgesproken: 150 roepia voor een rit van anderhalf uur. De driver brengt ons naar de Lotustempel, eigenlijk een paviljoen gebouwd voor de keizerin, en de restanten van de
olifantenstallen. Beide gebouwen liggen in een idyllische site, die ook door de Indiërs druk bezocht wordt. We worden overvallen door hordes schoolkinderen die met ons op de foto willen. Gedaan met
rustig sightseeing. De leraar en de headmaster stonden erop Magda de hand te drukken, een eerbaar voorstel waar zij van harte op inging.
Onze tuktukker brengt ons terug naar het vertrekpunt. Ik geef hem 200 roepia. Hoewel de afgesproken prijs 150 roepia was, wil hij niets teruggeven. Ik rits een biljet van 100 uit zijn handen en pas
als we dreigen te vertrekken geeft hij 50 terug.
En dan rijden we naar het hotel om af te koelen aan het zwembad. 's Avonds als de grootste hitte voorbij is, lopen we in de zonsondergang over de Hemakutaheuvel. De tempeltorens kleuren nu
goudgeel. We gaan weer naar ons toproofrestaurant en eten een uitstekende sisler, een gloeiend hete stoofschotel, vegetarisch of met kaas. Uitstekende kost. Wie zegt daar dat vegetarisch niet
lekker kan zijn? Na zoveel maaltijden vleesloos voel ik een lichte aandrang om mij te bekeren. En de fruitsapjes, lassi's en lemon soda's met zout zouden je voorwaar het bier en de wijn doen
vergeten.
Dit was weer een dag om van te dromen. Morgen om 5u30 uit de veren voor de lange rit naar Goa.
Reacties
Reacties
30 mrt. 2015, 12:11
wat hebben jullie toch een prachtige reis achter de rug.
groetjes
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!