Goa
04 mrt. 2015
š®š³
vanuit India
Maandag. Vandaag onze langste trip: 410 km naar Goa. We rijden door een groen landschap, jungle afgewisseld met palmbossen en rijstvelden. De nederzettingen zijn arm, een verzameling schamele hutten en de mensen blootvoets in versleten kleren. Ook de theestalletjes zijn zeer 'local'. Gelukkig kunnen onze darmen al tegen een stootje.
Als we Goa binnenrijden komen we in een andere omgeving. Goa is de kleinste, maar Ć©Ć©n van de rijkste staten van India. En hier is alcohol ook vrij verkrijgbaar en zelfs te koop in winkeltjes aan de
weg, waardoor de vrachtwagenchauffeurs nogal eens te diep in het glas durven kijken.
We logeren in Calangute, op een 20 km van het centrum van Oud-Goa. 's Avonds lopen we naar het strand. We krijgen een cultuurschok, dit is het Indische Benidorm: loeiharde muziek, strandstoelen en
bars, bier en cocktails, Russische opschriften, alles is er.
Dinsdag. Ik stel vast dat mijn gsm zoek is. Nergens te vinden. We rijden naar Oud-Goa, de eerste hoofdstad in de 16de eeuw gebouwd door de Portugezen, nadat ze de Turken uit het land verjoegen.
Tweehonderd jaar later verlieten ze de stad omdat ze besmet was met cholera en malaria. Je waant je hier in Portugal: witte kerken, huizen in blauw, wit, geel en rood.ook de straatnamen zijn
dikwijls Portugees, hoewel de enclave sinds 1961 door de IndiĆ«rs werd overgenomen. De belangrijkste kloosterorden van die tijd, de JezuĆÆeten en de Franciscanen hebben hier hun kerken, die mooi
opgeknapt zijn.
Tijdens een theepauze laat ik mijn sim-kaart blokkeren, vanavond ga ik navragen of ze geen toestel gevonden hebben aan de strandbar waar we gisteren zaten.
De nieuwe hoofdstad sinds 1843 is Panaji. Ook hier de typische Portugese sfeer met gekleurde huizen, witte kerken en nauwe straatjes. Opvallend ook hoeveel Portugese namen voorkomen aan kantoren,
dokterkabinetten en winkels. De Indische inwoners kregen vroeger een Portugese naam toegewezen en hun nazaten erfden die over.
In de vooravond gaan we naar het zwembad en lopen dan naar het strand. De temperatuur is aangenaam door de wind die uit zee komt. We nemen een aardeweg en belanden in een nederzetting verscholen
tussen het groen. Meisjes zitten bij elkaar rond een tempeltje terwijl de jongens cricket spelen op een stofferig veld. Hier straalt alles rust uit, een sterk contrast met de lawaaierige chaos rond
het strand. Mijn gsm is niet gevonden, maar dat zijn zorgen voor volgende week, als we terug in Brugge zijn.
Woensdag. Rond 10u00 ontbijten we op het strand van Anjuna, een van de mooie stranden van Goa. Hier veel palmbomen en gezellige restaurantjes. Het mooie zandstrand trekt wel de westerse toeristen
aan. Dikwijls zijn het ouderen die zich de gouden hippietijd van Anjuna herinneren uit hun jeugd. Alleen zijn ze vetter en pafferiger geworden en dat vergeten ze blijkbaar. Bij de keuze van de
kledij houden ze geen rekening met hun leeftijd, alle esthetische normen gaan overboord. Terwijl wij ontbijten zit een tafeltje Duitsers bier te hijsen en giet een wankel oudje whisky in zijn
koffie.
Het is heerlijk om langs het strand te wandelen met de palmbomen op de achtergrond. En we zijn nog steeds in India: een kudde koeien loopt langs de waterlijn, vrouwen dragen kruiken zeewater op het
hoofd en op de heup, een sadu komt zegenend voorbij.
In Anjuna gaat iedere woensdag de beroemde vlooienmarkt door. Veertig jaar geleden zag je hier alleen hippies en backpackers die hun spullen onderling verkochten. Nu is het een markt waar de ganse
regio op afkomt, je vindt er spullen uit Noord-India, uit Kashmir, Nepal en zelfs uit Tibet. Afdingen is hier de boodschap. Soms denk je dat je een zaakje hebt gedaan als de verkoper geƫrgerd
toegeeft. Maar als je even later terug langs zijn kraampje passeert, glimlacht hij je weer toe, bereid tot een nieuw aanbod. Hoe weinig je ook betaalt, als koper ben je altijd de klos.
We genieten nog wat na op het strand met een echte gingerwaterthee en keren met een taxi terug naar het hotel, voor een rondje zwemmen. We beginnen stilaan te voelen dat de reis naar zijn einde
loopt. Morgen rijden we met de trein naar Mumbay, een rit van meer dan 12 uur. Dit wordt onze laatste halte op deze schitterende reis.
Reacties
Reacties
04 mrt. 2015, 21:37
ik heb toch een stukje meegereisd ,maar hetzelf meemaken dat is nog iets anders.
Geniet nog van de laatste dagen.
05 mrt. 2015, 08:38
... inderdaad .. genieten maar...!
05 mrt. 2015, 12:05
wat hebben jullie toch een heel mooie reis,geniet nog van de laatste dagen,groetjes
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!