Kerala, God's own country
25 feb. 2015
š®š³
vanuit India
Maandag, Kochi aan de Arabische zee. 'God's own country' is de slogan die overal terug te vinden is, op straatnaamborden en officiƫle gebouwen. De kolonisten hebben hier heel wat achtergelaten. In
16de-eeuwse Sint-Franciscuskerk, in 1503 gebouwd door Franciscaanse monniken, ligt het oorspronkelijke graf van Vasco da Gamma, de ontdekkingsreiziger die India ontsloot voor het westen via de weg
om Zuidelijk Afrika en hier stierf in 1524. Alleen de grafsteen is er nog, de resten van Vasco zijn overgebracht naar Portugal. In de muren zijn verschillende grafstenen van Nederlanders
aangebracht, zij namen de macht over van de Portugezen en bouwden de haven verder uit.
Kochi is het meest gekend door zijn Chinese reuzenetten die met een hefboom en tegengewichten in zee worden gelaten. Aan het strand staan er een tiental van deze anachronistische tuigen. Ze worden
nog gebruikt, maar ze zijn niet meer opgewassen tegen de moderne vistechnieken. Het strand is druk: veel kraampjes en toeristen die een foto willen van de netten. We nemen de veerboot naar het
eiland Vypeen. Vrouwen zitten vooraan, gescheiden van de mannen. Op het eiland is het heel rustig en je hebt er een mooi zicht op de visnetten aan de overkant. Er staat een oud barok kerkje van
Portugese origine. Het is er goed vertoeven onder de bomen en de thee in het plaatselijk hotelletje is lekker en spotgoedkoop.
We varen terug naar het vasteland (tarief: 3 roepia per persoon) en lopen in de blakende zon naar de Mattancherry-wijk voor een bezoek aan het zgn. Nederlandse paleis, oorspronkelijk Portugees maar
door de Nederlanders verbouwd. Het was een geschenk aan de plaatselijke Radja, eigenlijk een zoethoudertje om handelsprivileges te verwerven. Een luxueus verblijf met mythologische
muurschilderingen (we beginnen al een paar goden en helden te herkennen) en portretten van radja's.
De synagoge is dicht, we zullen later terugkomen. Ook de joodse begraafplaats is afgesloten en kunnen we enkel van buitenaf zien, net als de Nederlandse. De plaatsen worden gebruikt door druggebruikers en alcoholisten die er de nacht doorbrengen en zijn nu verboden gebied. We laten ons met de tuktuk terug naar het strand brengen en rusten uit onder de bomen met een ijsje. Wij zijn de enigen die de wikkel in een vuilnisbak deponeren, de Indiƫrs gooien alles gemakkelijkheidshalve op de grond.
De synagoge is dicht, we zullen later terugkomen. Ook de joodse begraafplaats is afgesloten en kunnen we enkel van buitenaf zien, net als de Nederlandse. De plaatsen worden gebruikt door druggebruikers en alcoholisten die er de nacht doorbrengen en zijn nu verboden gebied. We laten ons met de tuktuk terug naar het strand brengen en rusten uit onder de bomen met een ijsje. Wij zijn de enigen die de wikkel in een vuilnisbak deponeren, de Indiƫrs gooien alles gemakkelijkheidshalve op de grond.
De synagoge kende haar ups en downs. Portugese joden emigreerden naar Kochi, maar werden rond 1662 gedwongen zich te bekeren of te vertrekken. De Nederlanders waren verstandiger en lieten de joodse
gemeenschap met rust. De synagoge werd in 1568 in haar oude glorie hersteld. Het is een mooi gebedshuis met een klokkentoren, handgedecoreerde vloertegels in Chinees blauw en 'Belgische'
olielampen.
Op de weg van Mattancherry naar Kochi-fort, waar ons hotel ligt, heeft in een tiental gebouwen een kunsttentoonstelling plaats, waar werken van studenten geƫxposeerd worden. We bezoeken er een
paar. Opvallend hoeveel werken aansluiten bij onze westerse hedendaagse kunst.
Als de zon ondergaat, zijn we terug aan het strand met de visnetten. De vissers hebben hun buit uitgestald. Je kan hier verse vis kopen en voor een prikje laten klaar maken in de restaurantjes in
de buurt. Vanavond blijven we met zijn achten hangen in een bar met alcoholvergunning. Pas rond 22u30, naar Indiase normen heel laat, trekken we naar het hotel. Klein post scriptum: Ravi, onze
gids, heeft zijn snor afgeschoren, tegen de Indiase traditie in.
Morgen vroeg uit de veren: we nemen de trein noordwaarts naar Calicut.
Dinsdag. Vandaag is een reisdag. Door de ontwakende stad rijden we naar het treinstation. Na de rust van de voorbije dagen storten we ons weer in het drukke leven. Zoals overal staan de wegen hier
vol met reclamepanelen die de meest moderne spullen aanbevelen: mobieltjes, vliegtuigreizen, dure hotels, blitse wagens, kortom dingen die de modale Indiƫr zich niet kan permitteren. Het contrast
met de afgeleefde huizen is groot. Zoals bij ons zijn de reclamedames jong en mooi; de mannen daarentegen zijn ouder, wel doorvoed, ze hebben een snor en moeten betrouwbaarheid uitstralen. Voor ons
zijn ze niet echt overtuigend.
Aan een spoorwegovergang krioelt het van mensen die gelaten wachten op de lokale trein. Ze zitten overal, in de berm maar ook midden op de sporen.
In het station hebben we nog tijd voor een ontbijt. De kelners zijn vol goede wil, maar spreken geen Engels. Op elke vraag krijg je het typische Indische antwoord, namelijk een gewiebel met het
hoofd wat zowel ja als nee kan betekenen. Uiteindelijk krijgen we gefrituurde banaan (lekker!), hartige pannenkoek en thee zonder melk, geen toast of confituur zoals gevraagd, maar alles bij elkaar
een smakelijk ontbijt.
Reizen met de trein in India is voor ons westerlingen een oefening in geduld, geen enkele trein is op tijd. Wij durven al eens klagen over de Belgische spoorwegen maar vertragingenvan 2 tot 3
uurzijn hier normaal. We hebben geluk, onze trein komt maar een kwartier te laat. De wagons zijn comfortabel, met airco en ruime zitplaatsen. Leuk zijn de aangebrachte levenswijsheden zoals 'Change
your thoughts and you change your world', 'Life's tragedy is that we get old too soon and wise too late' en 'We cann't help everyone but everyone can help someone'.
De locomotief trekt de lange sliert wagons door het groene landschap waarin palmbossen afwisselen met kleine nederzettingen, rijstvelden en bananenplantages. Honger of dorst hoeven we niet te
lijden, verkopers lopen af en aan met maaltijden, snacks en dranken.
In Calicut wacht de bus, we hebben nog een vijftal uurtjes voor de boeg tot Wayanat waar we logeren tussen de koffie- en theeplantages en de rijstvelden. Ons hotel ligt op een berghelling en
bestaat uit afzonderlijke lodges. We zitten midden de bananen- en palmbomen in volstrekte rust en stilte. Dit is pure verwennerij. Op het terras van ons verblijf genieten we van een ijsgekoeld
Kingfisher-bier. Meer moet het niet zijn.
Woensdag. Bij het ontbijt babbelen wet de hotelbaas. We hebben het over de landbouw in de streek. Hijbezit naar eigen zeggen heel wat
landbouwgrond, maar vindt geen mensen om die te bewerken. Hij staat er niet bij stil dat landarbeiders het niet meer zien zitten om te presteren voor een aalmoes. De grond ligt er grotendeels
onbewerkt bij en wordt weer ingenomen door de natuur. Hijzelf leeft nu van het toerisme. We vragen ons af of de onafhankelijkheidveel opbracht voor de Indiƫr. Vroeger werd hij uitgebuit door de
Britten met de hulp van de lokale heersers. En nu? Theoretisch is de adel buiten spel gezet en is het kastensysteem afgeschaft door de grondwet, maar in de praktijk bleef alles bij het oude. De
vierde varna (boeren) en de kastelozen, de avarna, werken aan een hongerloon. De grond is in bezit van de rijken en de boeren werken in loondienst. Velen trekken naar de stad en proberen daar hun
kostje bijeen te scharrelen, waardoor de armoede nog toeneemt.
We rijden Naar Mysore, door de jungle. Vandaag zien we onze eerste wilde olifant. En dan wordt de weg heel druk, met veel onderhoudswerken.
Soms zie je een machine, maar het meeste is handwerk en er is niet altijd gereedschap voorhanden. Een elektriciteitspaal wordt rechtopgezet met touwen door een tiental mensen, een kraan is niet
nodig.
We stoppen bij een schooltje langs de weg. De leerlingen krijgen net hun gratis middaglunch, rijst met een groene saus. Voor het eten wordt
een dankgebed gescandeerd. In de klasjes hangen beduimelde landkaarten en wandplaten, zoals bij ons in de vijftiger jaren. De schooljuffen zijn vereerd met ons bezoek en leiden ons fier rond in hun
koninkrijk.
Verder naar Mysore. Het is gevaarlijk rijden, niemand heeft geduld, ook onze buschauffeur niet. Bromfietsers en tuktuks worden ingehaald en de pas afgesneden, volle witte lijnen worden genegeerd en
tegenliggend verkeer moet inhouden. En dan zien we een auto in de berm, een verhakkelde motorfiets en een bebloed lichaam op de weg. Einde van een mensenleven, confronterend, maar in dit hectisch
verkeer onvermijdelijk.
Reacties
Reacties
25 feb. 2015, 19:08
En zo is mijn geschiedenis er weer iets op vooruit gegaan dank zij Luc over Vasco de Gamma.
Groeten Marleen,
26 feb. 2015, 11:24
hoe doe je het je leert ons veel bij heel interesant,groetjes
27 feb. 2015, 16:45
Ciao Luca en echtgenote. Ik geniet van het reisverhaal! Maar heb je nog niet iets meegemaakt waarvan je zei : "je zoe je dum i je gat breken"?
Salutini, Gerardo
ps : vergeet niet : ik trakteer de 9de en jij de 16de maart
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!